"Ghosts voeden wint Pulitzer, maar krijgt minimale aandacht"

De grafische roman voedende geesten: een grafisch memoires van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft de prestigieuze Pulitzer -prijs gekregen, zoals aangekondigd op 5 mei. Deze opmerkelijke prestatiemarkeringen voeden geesten als slechts de tweede grafische roman die deze accolade ooit won , na kunst spiegelman in 1992, die een speciale prijs ontving. Met name beveiligden spoken de prijs in de reguliere categorie memoires of autobiografie, die rechtstreeks concurreren met de beste Engelse proza ​​-inzendingen wereldwijd. Indrukwekkend, dit is de grafische roman van Hulls.

De Pulitzer -prijs, algemeen beschouwd als de meest prestigieuze prijs op het gebied van journalistiek, literatuur en muziek in de Verenigde Staten, staat alleen op de tweede plaats op de Nobelprijs op het internationale toneel. De erkenning van het voeden van geesten is een belangrijke mijlpaal in de stripswereld, maar de dekking van deze baanbrekende overwinning is onverwacht schaars geweest. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , over deze prestatie gemeld.

Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking wiens illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgedeeld met familiegeschiedenis." Het verhaal volgt de galm van de Chinese geschiedenis in drie generaties, gericht op de grootmoeder van Hulls, Sun Yi, een Shanghai -journalist die verstrikt raakte in de omwenteling na de communistische overwinning van 1949. Nadat hij naar Hong Kong was vlucht, schreef Sun Yi een best verkochte memoires over haar vervolging en overleving, maar bezweek later aan een mentale uitsplitsing waar ze nooit herstelde.

Hulls, die getuige was van de worstelingen van zowel haar moeder als grootmoeder onder het gewicht van niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen, aanvankelijk omgekeerd door te reizen naar de meest afgelegen uithoeken van de wereld. Ze keerde uiteindelijk echter terug om haar eigen angsten en trauma's te confronteren, een proces dat ze beschreef als een generatie die alleen maar kon worden genezen door familie liefde. In een interview vorige maand verklaarde Hulls: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie -geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, omdat dat het begin was van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."

Ondanks deze monumentale prestatie heeft Hulls uitgedrukt dat het voeden van geesten misschien haar eerste en laatste grafische roman is. In een ander interview deelde ze: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website geeft Hulls haar toekomstplannen aan om een ​​ingebedde stripjournalist te worden, samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.

Ongeacht wat de toekomst voor deze innovatieve kunstenaar in petto heeft, verdient het voeren van geesten wijdverbreide erkenning en viering buiten de grenzen van de stripgemeenschap en in de bredere wereld van literatuur en kunst.